Zwykle doświadczeni karykaturzyści, rysując historyjki rzadko zastanawiają się: jak to robią. Jeśli poprosisz artystę, aby wyjaśnił ci, dlaczego rysuje w ten sposób, prawdopodobnie powie, że rysuje czysto intuicyjnie, opierając się na swoim kreatywnym doświadczeniu.

Karykatury oparta jest na ruchliwości kształtu twarzy.

W portrecie ten kształt jest statyczny, artysta rysuje rysy twarzy takimi, jakimi onesą w rzeczywistości. W historyjce proporcje są zniekształcone, przesadzone, poruszają się, deformują, a jednocześnie podobieństwo do oryginału nie jest całkowicie stracone. Jak to się odbywa?

Patrząc na pracę karykaturzysty,zwykłego widza nie pozostawia poczucie zaskoczenia, które nieco przypomina uczucie, którego doświadczamy, kiedy widzimy pracę magika. Jeśli rysunek portretu jest zrozumiały (widzimy, jak artysta po prostu kopiuje naturę), to rysowanie historyjki, czasami sugeruje cudowną zdolność, którą karykaturzysta jest obdarzony od dzieciństwa.

Proporcje twarzy

Twarze wszystkich ludzi różnią się od siebie drobnymi szczegółami: rozmiar nosa, oczu, ust, owal twarzy, uszy wszystkich ludzi są różne, ale proporcje – stosunek odległości między nosem, oczami i ustami u każdego człowieka są w przybliżeniu takie same.

Klasyczne proporcje dzielą ludzką twarz na trzy równe części. Są to odległości między brwiami a cebulkami włosów na czole, odległość między podstawą nosa a brwiami oraz odległości między podstawą podbródka a podstawą nosa.

Rysunek wyraźnie pokazuje, w jaki sposób linie a, b, c, d dzielą twarz na równe części i jak rozmiar oka może być proporcjonalnie dopasowany do twarzy. Co jeśli cechy osoby nie są proporcjonalne?

Ten portret pokazuje, jak wygląda idealnie proporcjonalna twarz.

Można zatem stwierdzić, że proporcje są bardzo wygodne dla artysty. Głównie błędy popełniane przez początkujących portrecistów to są błędy związane z naruszeniem proporcji

Ale wróćmy do karykatury, dla której rozpoczęliśmy nasze badania.

W karykaturach twarzy zasady proporcji są tak samo ważne jak podczas rysowania portretu.

Więc jeśli porównamy rysunki a i b, to wyraźnie widać, że zwiększając odległość między oczami na rysunku b, stworzyliśmy coś dziwnego, brzydkiego, nieproporcjonalnego.Nasza świadomość, której mechanizm percepcji opiera się na geometrycznych prawach identyfikacji ludzkich twarzy, natychmiast sygnalizuje naruszenie popełnione przez artystę i jest postrzegane przez nas jako negatywny, nieprzyjemny fakt.

Ważne jest, aby zrozumieć fakt, że proporcje są jednym z podświadomych mechanizmów percepcji ludzkiej twarzy. W naszym codziennym życiu nieustannie czytamy podświadomie informacje od wielu napotkanych przez nas osób.Nawet nasza percepcja estetyczna opiera się na proporcjonalności. Im bardziej twarz osoby pasuje do klasycznego kanonu, tym bardziej przyjemne emocje i chęć komunikowania się wywołuje w nas, i odwrotnie, ludzie z nieproporcjonalnymi, asymetrycznymi twarzami powodują u nas, jeśli nie uczucia żalu, to przynajmniej śmiech.

Pod koniec XIX wieku popularna była teoria jednego włoskiego psychologa Lombroso Cesare, który opublikował książkę „Przestępca”, w której udowodnił, że istnieją pewne cechy biologiczne, głównie związane z nie proporcjonalnością osoby, które przyczyniają się do popełnienia przestępstw. Tak więc zgodnie z jego teorią, ludzie z masywnymi podbródkami i rozwiniętymi szczękami są potencjalnymi przestępcami i złoczyńcami.

Nawet dzisiaj jego teoria znajduje zwolenników właśnie dzięki naszemu psychologicznemu pragnieniu idealnych proporcji.

Może stąd pojawiły się podziały na karykaturę i historyjkę. Ta różnica między karykaturą a historyjką wielu nie może zrozumieć.Moim zdaniem niektóre zniekształcenia proporcji twarzy są postrzegane przez nas komicznie i wywołują śmiech, a inne wręcz przeciwnie powodują pobłażliwość. Zwykle odczuwamy pozytywne emocje, kiedy spotykamy głupca i prostaka, to jest zabawne.

Kiedy byłem jeszcze początkującym rysownikiem i stawiałem pierwsze kroki w tym gatunku sztuki, ćwiczyłem w metrze, patrząc na twarze siedzących naprzeciwko mnie pasażerów, wyobrażając sobie mentalnie jaka będzie historyjka tej lub innej osoby.Te ćwiczenia potem okazały mi nieocenioną pomoc. Nauczyłem się bardzo ważnej jakości dla artysty – widzieć swoją pracę w gotowej formie, zanim jeszcze przystąpiłem do jej malowania.Jednak wtedy wydawało mi się, że twarze ludzi na głębokości 100 metrów pod ziemią wydają się bardziej karykaturalne niż na powierzchni. Być może nasza percepcja zależy od pozycji w przestrzeni, w której jesteśmy w tej chwili, ale to już temat do innego badania.

Spróbujmy zrozumieć, na czym opierają się proporcje. Niewątpliwie ich podstawą jest ścisła interakcja między sobą. Absolutnie niemożliwe jest modyfikowanie jakiejkolwiek części twarzy bez wpływu na inne części.

W historyjce zmiany w stosunku do nosa prowadzą do pewnej zmiany podstawowego kształtu, pozycji oczu, ust. Tak więc na rysunku c zwiększenie odległości między oczami prowadzi do skrócenia nosa i poszerzenia owalu twarzy, głowa staje się szersza, a z kolei krótsza. Dalsze skrócenie górnej części głowy prowadzi do wydłużenia jej dolnej części: rysunek d.

Odmiany litery T

Tak więc karykatura twarzy nadal opiera się na zmianie proporcji, ale nie arbitralnej, kiedy po prostu rysujemy większym nos lub uszy oraz oczy, ale podporządkowujemy się pewnej metodzie opartej na zależnościach różnych jej części.Dla jasności będziemy musieli wprowadzić pewne uproszczenie kształtu, łącząc nos i oczy w postaci litery T. Dalej spróbujemy rozważyć pewne odmiany, które przyjmuje litera T na różnych typach twarzy.

Warianty litery T w karykaturze

 

 

Na rysunku widzimy, że litery T przybierają różne kształty, których odmiany są niezliczone, ale interesują nas tylko najbardziej charakterystyczne z nich, które są pokazane na rysunku. Dla mnie kształt litery T jest w historyjce podstawowym elementem, za pomocą którego mogę łatwo wyolbrzymiać twarz bez obawy o popełnienie jakichkolwiek błędów związanych z ogólną ekspresją obrazu.

Najpierw możesz wziąć te sześć najbardziej charakterystycznych kształtów litery T za podstawę i spróbować narysować twarze według tych schematów, najważniejszą rzeczą w pracy jest początkowa obserwacja kształtu twarzy: albo jest to prosty, długi, cienki nos, albo gruby, duży, albo zadarty.

Kształt oczu jest skorelowany z kształtem nosa w prostej kolejności, najważniejsze jest wyobrazić sobie, jaki kształt litery T będzie miała twarz w każdym przypadku. Kiedy mówię o literze T, to mówię o geometrycznym kształcie,który tworzą oczy i nos w każdym przypadku. Zazwyczaj oczy i nos zawsze współpracują ze sobą. Wyobraź sobie, że oczy i nos są połączone nicią, nicią, która porusza się przez kółka przymocowane do środka oczu i czubka nosa, aby zrozumieć to.

Oto tak to wygląda podczas rysowania.

Zwróć uwagę, że oczy i brwi zmniejszają się nieco w tym samym czasie, gdy dolna część twarzy jest powiększana i rozciągnięta.

Jeśli oczy osoby są szeroko rozmieszczone w stosunku do nosa, wtedy liny przyciągają nos bliżej oczu, a dłuższy nos ściąga oczy bliżej siebie. Usta, nos i podbródek mają podobne połączenie.Ponieważ odległości między nimi są stałe, usta znajdują się blisko nosa, co prowadzi do usunięcia podbródka. Tak więc łatwo jest stwierdzić, że odkształcenie jakiejkolwiek części twarzy natychmiast prowadzi do odwrotnego odkształcenia innej, bezpośrednio przylegającej do niej części.

Poniższe rysunki pokazują podstawowe typy wzorców stosowanych w karykaturze twarzy. Osobliwością jest to, że w oparciu o ogólny kształt twarzy, karykaturzysta, rozciągając kształt, odpowiednio w tym samym kierunku rozciąga lub ściska pozostałe części, nos, oczy i usta. Zauważ, że przy ciągnięciu dolnej części twarzy nos nie pozostaje taki, jaki był przed najpierw. W jednym przypadku zmniejsza się, w drugim wydłuża.

Teraz pytanie. Dlaczego tak się dzieje? Odpowiedź – podstawową zasadą każdej karykatury jest to, że wydłużamy długie i skracamy krótkie. Tak więc, jeśli nos był mały w stosunku do ogólnego kształtu, należy go jeszcze skrócić, co widzimy na karykaturze Rona Perlmana.

Jak widać na rysunku, zanim narysować karykaturę, artysta robi mały szkic na arkuszu. On rysuje kształt głowy taki, jaki będzie w gotowej karykaturze i prawidłowo umieszcza schematyczne wymiary i położenie pozostałych części twarzy. Tak więc pozostaje tylko poprawnie skopiować szczegóły.

W ten sposób widać, że na dość prostej podstawie opiera się nieskomplikowana formuła, za pomocą której można łatwo nauczyć się rysować karykaturę twarzy. Na początek polecam po prostu zacząć od narysowania konturu głowy i schematycznego rysunku litery T. Jest to konieczne, aby rozwinąć swoją zdolność do dynamicznej transformacji twarzy. Co najmniej dziesięć rysunków dziennie pozwoli Ci opanować technikę w dość krótkim czasie.

 

Jak narysować kiść ręki?

Jak narysować stopy | Szkoła rysunku Artakademia

Copyright © 2024 Artakademia , All Right Reserved. Made with by Artakademia-design .