PROJEKCJ  E AKSONOMETRYCZNE

Projekcja równoległa jest szczególnym przypadkiem centralnego. Różnica polega na tym, że środek projekcji jest jakby odległy do nieskończoności, więc linie produkcyjne stają się równoległe.

Na podstawie projekcji równoległej uzyskuje się wizualne obrazy obiektów–projekcje aksonometryczne. Nie różnią się one tak przejrzystością, jak perspektywa. (Rys. 3b).

W tym przypadku nie ma perspektywicznego zmniejszenia usuniętych elementów, przedmiot jest traktowany jakby z daleka i tylko z góry lub z dołu. Aksonometria daje wyobrażenie o kształcie przedstawionego przedmiotu, dzięki niej można również określić główne wymiary przedmiotu. Narysować aksonometrię jest znacznie łatwiej niż perspektywę.

Tak więc projekcje aksonometryczne są wizualnymi rysunkami przedmiotu uzyskanymi przez równoległą projekcję go na jedną płaszczyznę wraz z osiami prostokątnych współrzędnych, do których ten przedmiot się odnosi. Proste linie i płaskie kształty przedmiotu, równoległe do siebie, są przedstawiane jako równolegle w aksonometrii.

W zależności od położenia przedmiotu i osi współrzędnych względem płaszczyzny projekcji, a także w zależności od kierunku projekcji, jednostki miary są wyświetlane w ogólnym przypadku z zniekształceniem. Zniekształcone są i rozmiary przedmiotów projekcyjnych.

Stosunek długości jednostki aksonometrycznej do jej rzeczywistej wielkości nazywany jest wskaźnikiem lub współczynnikiem zniekształcenia dla tej osi współrzędnych. Projekcje aksonometryczne są nazywane izometrycznymi, jeśli współczynniki zniekształceń we wszystkich osiach są równe; dimetryczne – jeśli współczynniki zniekształceń są równe dwóm osobom i trimeryczne – jeśli wszystkie współczynniki zniekształceń są różne.

Do aksonometrycznego rysowania przedmiotów stosuje się pięć rodzajów projekcji aksonometrycznych: prostokątne – izometryczne i dimetryczne; ukośne – przednie dimetryczne, przednie izometryczne i poziome izometryczne.

PRZEKROJE I NACIĘCIA

W celu określenia kształtu poszczególnych elementów i wewnętrznej struktury przedmiotu przedstawionego na rysunku architektury buduje się sekcje i nacięcia. Rysowanie płaskiej figury, która jest uzyskiwana przez zmysłowe rozcięcie przedmiotu przez jedną lub więcej płaszczyzn, nazywa się przekrojem. Na przekroju pokazują tylko to, co otrzymuje się bezpośrednio w płaszczyźnie siecznej.

Aby wskazać linię przekroju, stosuje się otwartą linię w postaci oddzielnych pogrubionych linii wskazujących strzałki w kierunku widoku. Linia przekroju jest oznaczona tymi samymi wielkimi literami rosyjskiego alfabetu, a sam przekrój towarzyszy napisowi typu A–A. W rysunkach budowlanych do oznaczenia linii przekroju dozwolone są cyfry.

Rysunek przedmiotu w aksonometrii

Rysunek przedmiotu, który ma wewnętrzne wnęki, które są pokazane liniami niewidocznego konturu, jest słabo czytelny.Stosuje się obraz zwany cięciem, aby ujawnić wewnętrzną strz które przedmiotu. 

Jeśli przedmiot jest warunkowo przecięty płaszczyzną, umysłowo odrzucić odciętą część, znajdującą się przed płaszczyzną sieczną, i narysować na płaszczyznę projekcji pozostałą część od strony płaszczyzny siecznej, wówczas taka projekcja nazywa się cięciem. Na przekroju pokazują, co uzyskuje się w płaszczyźnie siecznej (przekroju) i co znajduje się za nią. Położenie siecznej płaszczyzny cięcia jest wskazywane na rysunku dokładnie tak samo jak w przekroju. (Rys. 11).

 

Więcej o kursach tutaj: